Resultaat

Practicum dagelijks onderhoud.

De afgelopen maanden heb ik regelmatig de training voor ‘Onderhoud-manager’ gegeven. We hebben daar verschillende keren over geschreven. Maar wat is het resultaat van mijn inzet? Is het overgekomen? En vooral de kant van het doen, wat komt daarvan terecht?

Op school in Nederland heb je als docent voor de examens de spanning van: “Heb ik ze voldoende meegegeven? Zijn ze voldoende toegerust? Komen er in het examen geen vragen over stof die we wellicht te kort hebben behandelt?”

Het gevolg van die vragen is een knoop in je buik bij de eerste examens. Een knoop die slechts voor een deel weggaat als de examens zijn gemaakt en nagekeken. Want wat is de normering? Want de normering bepaald welk cijfer behoort bij een bepaald aantal punten. Helaas duurt die bepaling van de normering voor je gevoel altijd te lang, dit jaar duurt het bekendmaken van de normering tot 12 juni, s ’morgens om 8 uur. En dan moet je als docent nog tot de middag wachten voordat je weet of jou leerlingen geslaagd zijn voor jou vak.

Hier in Namibië heb ik geen toetsen en geen examens afgenomen. Mijn beoordeling gaat op basis van inzet en begrip tijdens de les en de uitgevoerde praktijkopdrachten en op basis van de vragen die gesteld worden tijdens de training. Maar dan blijft de spanning nog hangen; “Wat zullen ze met de kennis gaan doen?”
Want daarvoor geven we de training, het resultaat op langere termijn.

De afgelopen week gaf ik de training in Rehoboth. Een leergierige groep, die vragen stelde en meer wilde weten. Ook de praktijk kwam goed en zelfstandig uit de verf.
Na de laatste training is er tijd voor mij om de certificaten te regelen en om andere klussen af te maken, voordat we weer naar Okahandja rijden.
Terwijl ik druk ben met de computer, komt één van de onderhoudsmanagers bij me om een steeksleutel te lenen. Toch wel iets verbaasd en ook blij geef ik de sleutel. Later vraag ik waarvoor die steeksleutel nu nodig was. “In de keuken is een gaskraan, waarvan de moer die de handel vasthoud, is losgelopen. Ik heb hem weer goed vast gezet, zodat de handel vastzit en de moer niet kwijtraakt.”
Dit is nu precies wat ik ze geprobeerd heb bij te brengen: Preventief onderhoud. Daarnaast is er iemand geweest die de onderhoudsmanager attent heeft gemaakt op de loszittende moer. Later bij de uitreiking van de certificaten benoem ik dit nog weer: “Goed onderhoudsmanagement is een zaak van het hele team en niet alleen van de onderhoud-managers. Signaleren van gebreken geldt voor iedereen.”
Voor te signaleren gebreken heb ik een lijst gemaakt, die door iedereen kan worden ingevuld, zodat onderhoudspunten kunnen worden opgepakt. Deze meldlijst moet ook maandelijks worden opgestuurd naar het centrale kantoor in Okahandja, zodat daar een beeld wordt gekregen van de dingen waar onderhoud aan gepleegd word.

Een ander resultaat kreeg ik deze week in een aantal spraakberichten en foto’s vanuit Keetmanshoop. Daar heb ik een paar weken terug de training gedaan. Tussen de trainingen door hadden we samen van 2 boilers, één werkende weten te fabriceren. Nu is deze week het onderdeel wat we overgezet hadden stuk gegaan. Niet verbazingwekkend als je bedenkt dat de boilers bijna 20 jaar oud zijn. Ik krijg berichtjes en antwoord daarop. Uit de hele berichtenreeks blijkt de onzekerheid die ze hebben om dingen aan te pakken. Maar uiteindelijk komen ze er uit en werkt de boiler weer met het element van een derde (niet gebruikte) boiler. Het grote probleem is eigenlijk dat het verwarmingselement in Keetmanshoop niet te verkrijgen is. Ik vind uit dat je hem in Rehoboth kunt kopen, maar de afstand Rehoboth – Keetmanshoop is meer dan 400 km, dat is wel erg ver. Maar samen met andere boodschappen ophalen (printpapier en zakken vol aardappels) is het wellicht de minst slechte optie.

Hoe het opgelost wordt weet ik niet, maar in elk geval hebben ze de durf en het initiatief getoond om het aan te pakken, en dat was de bedoeling.

Dit zijn resultaten waarvoor we gewerkt hebben. De knoop is uit de maag.