Schiphol

Op Schiphol is de weg niet vreemd meer. Parkeren in de parkeergarage. Het kaartje bij het poortje gaat meteen naar Peter. Als ze hier weg gaan ben ik er niet bij.

De auto staat op Kaas 113. Ilse bedenkt een ezelsbrug. We gaan met lift en rolbanden naar de vertrekhal. Daar lijkt het heel druk. Er zijn behoorlijk rijen. We komen net in een verkeerde rij, die via allerlei bochten rondgeleid wordt. Wij kiezen dat niet, maar de rij wordt ons gewezen. Na 50 minuten in de rij kunnen we de koffer afgeven. De extra doos mag met de ruimbagage mee. Of ik daar voor betaald heb, vraagt ze. Nee! Maar ik heb wel toestemming om de spullen mee te nemen. Dat staat ook op het scherm. O ja, zegt de dame. Er komt een sticker op doos en aan de koffer. Ook nog een label aan de handbagage. Klaar met bagage. Koffie? Helaas het afgeven van de koffer heeft zolang geduurd, dat ik meteen door de douane kan gaan. De achterblijvers lopen mee en dan is het emotiemoment van afscheid nemen. Goede wensen, brok, vochtige ogen enz.  Maar snel door en andere dingen doen.

De douane vraagt naar de bestemming en wenst een goede reis. Vlot door. Waar zijn de achterblijvers? Peter kan nog een foto maken en dan nog een zwaai en doei!

Ik loop naar de gate aan het eind van de pier. Daar kan ik rustig op een bankje even zitten, tot de controleurs zover zijn.

Door de controle: Riem af, spullen in een bakje, laptop uit de rugzak, rolkoffer op de band enz. Ik mag door de bodyscan. Er volgt nog fouilleren. Ik zeg nog dat ik een stoma heb. Ze overdenken even of ze dat willen zien, maar met een vies gezicht bedenken ze dat het niet hoeft. De riem mag weer om, spullen uit het bakje en rugzak en rolkoffer gaan weer mee. Ik hoor bij de eerste die door de controle zijn. Er is ruim plaats om te zitten. Naast me zit een Belgische wereldreiziger. Hij woont in Kaapstad. Tamboerskloof, tegen Lionshead aan. Elke drie jaar kiest hij weer een ander land om te werken.

Het leven in Kaapstad is goed zegt ie.
Een plaatje van ons toestel is vlot gemaakt. Ben benieuwd hoe zo’n Boeing er van binnen uit ziet.

Omdat ik in het achterste compartiment zit, mag ik met de eerste groep het vliegtuig in.  Er is ruim plek voor de handbagage.
Naast me komt een Zuid-Afrikaanse dame te zitten. Na een jaar in Nederland gaat ze terug naar Jeffreys Bay. Ze is niet zo spraakzaam. Wel aardig en vriendelijk. Ze wilde eerst talen studeren, maar na een jaar als aupair voor drie schatjes/boefjes wil ze een eigen kinderdagverblijf beginnen.

Mijn toestel

.