Het meisje van de folder

In februari waren we in Rehoboth. De avond die door mijn hoofd blijft woelen, is de avond dat ik het meisje van de folder ontmoette. Ze huilde eerst verschrikkelijk, maar…

·         Ze hield op met huilen

·         Ze kon duidelijk maken wat ze miste

·         Ze kreeg te eten bij ons

·         Ze kon haar moeder in het ziekenhuis bezoeken

·         We trokken een poos met haar op

·         Ze kreeg schone kleren

·         Ze lachte op de foto

·         Ze werd naar huis gebracht

·         De volgende dag was ze welkom op de huiswerkklas

Klopt allemaal. Fijn dat we dit voor haar konden doen.
Maar, toen ze aangaf hoe geweldig ze het vond bij ons, konden we haar geen thuis bieden.

Nee, die plek was thuis.
Thuis? Tussen dronken, liefdeloze familieleden?
Thuis? Een plek van dronkenschap, leegheid, liefdeloosheid en onveiligheid?
Hoe kan dat een thuis zijn?
En wat kan ik daaraan doen? Hoe kan ik er iets aan doen, dat haar situatie beter wordt?

Ik weet het niet. Met haar kan ik maar een klein stukje mee. Misschien kunnen we op de één of andere manier de familie raken. We hopen de wijsheid te krijgen om toch te kunnen te helpen straks.

Als je denkt dat hulp in Afrika een druppel op een gloeiende plaat is en niks helpt, bedenk dan het volgende, wat ik de afgelopen tijd van een vriend hoorde.
Op een strand ergens op de wereld, waren duizenden zeesterren aangespoeld Hulpeloos verloren!

Een man was bezig, om ze terug te gooien in zee. Een wandelaar riep: “Dit helpt niks, kijk maar hoeveel het er zijn!”

“Nou” antwoorde de helper, “deze denkt er heel anders over!”, terwijl hij weer een zeester terugwierp in zee.

Ik hoop dat het meisje van de folder voldoende heeft aan de veilige plek die ze een aantal keren in de week kan bezoeken. Voor de rest zullen we ons, met vallen en opstaan, inzetten voor haar en vele anderen in een zelfde situatie.

Lachend, maar met diep verdriet in haar ogen!