Weggaan…… Hoo maar!

Het visum is binnen, nog een gesprek met het bestuur en we kunnen een ticket boeken.
Dachten we. Hoe anders was de werkelijkheid.
Na een bezoek aan Namibië door een afvaardiging van de organisatie, komt het bestuur terug met het gegeven dat bijna alles op het project stilligt (om te heroriënteren) en in oktober langzaam weer opgestart gaat worden.
3 weken na het bezoek worden wij daarvan in kennis gesteld. Dat houd voor ons in dat we nog niet kunnen gaan. De situatie in Rehoboth lijkt behoorlijk veranderd en de vraag is of wij in deze nieuwe situatie een plekje mogen krijgen en een rol kunnen spelen (kunnen wij dat aan)?
Wat er verandert is weten we niet exact, maar dat zullen we wel merken als het zover is. Ondertussen hopen we dat er vaart achter de opstart gezet wordt en snel duidelijk is hoe het verder gaat lopen. Het is dus een zaak van veel geduld. Ook een tijd waarin we stilgezet worden om na te denken hoe we verder willen.
Ondertussen is de actie ter vervanging op het werk van Joke voorlopig stop gezet. Ties gaat per 15 oktober met onbetaald verlof. (Na het horen van dit bericht heeft de directeur toegezegd, dat Ties tot 1 december door kan werken. Dat is geweldig!)
We hadden het anders verwacht, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Blij worden we er niet van.
Ondertussen kunnen we wel genieten van de mooie dingen die we in Nederland mee kunnen beleven. Verjaardagen van kinderen en de doop van een kleinkind.
Maar er is ook onrust, wat kunnen we nog wel plannen en wat niet! We moeten maar heel Afrikaans bij de dag gaan leven. Dat is wel een leerproces en ergens goed voor.
Gelukkig zijn er heel veel lieve collega's, vrienden en familieleden die verontwaardigd reageren bij het horen van deze tegenslag. Ook dat doet je heel goed. Heel erg bedankt allemaal.
En ook hierin zorgt God weer voor ons.
Hoge golven en je kunt geen kant op. 
Ontwikkelingswerk gaat soms met harde rukwinden gepaard. 

Reacties