En nu? Vroegen we ons af.

 Volledig voorbereid op werken in Rehoboth en toch niet gaan. Dat vergt heel veel omschakelen en verwerken, waarvoor we van veel kanten echt steun hebben gehad. Velen die vanuit hun professie met ons over de zaak gesproken hebben. Anderen die uit vriendschap en liefde met ons spraken en ons hielpen dit te verwerken. En nog steeds hebben we veel gesprekken hierover. Hierbij gaat het over; wat is er gebeurd, wat doet het met ons, wat betekend het voor de mensen in Rehoboth, wat gaan we doen met de tijd die over is. 
Ondertussen krijgen wij al heel snel het bericht: “Kom over en help ons”, van een bevriende organisatie. Ondanks dat ons hoofd tolt van de gedachten en emotie, sturen we toch onze gegevens op. Ook een andere organisatie wil ons graag hebben. Na een paar weken is ons hoofd wat rustiger. Maar wetend dat nog niet alles verwerkt is, laten we anderen hier duidelijk in meedenken. We zoeken mensen op die ons onafhankelijk kunnen adviseren. Zelf maken we diverse lange wandelingen, om ons hoofd leeg te maken. Lange verhalen, die niet voor publicatie geschikt zijn komen op de laptop te staan.
Vanuit de koude zee van het omgeslagen vlot, komen we in een warm bad. Dat helpt ons bij het nemen van een besluit.  Als een ander ons hard nodig heeft, dan moeten we dienstbaar zijn en hen helpen. Gaandeweg blijken ze onze mogelijkheden en ervaring meer nodig te zijn dan eerst gedacht. Diverse gesprekken volgen en veel dingen moeten worden geregeld, maar het gaat samen op en het gaat mooi.
En opnieuw speelt het visum verhaal. Maar er wordt voortvarend gewerkt en er is ondersteuning en meedenken van alle kanten. Hoe het gaat worden, weten we niet precies, maar als wij naar Namibië moeten, zal God ook dit laten gelukken.

Alles in het juiste perspectief zien valt soms niet mee

Gevelschrift uit Middelburg: Dit gold zeker voor ons!