“Zijn
jullie al terug uit Namibië? Of… zijn jullie nog niet weg?” Vragen die
regelmatig klinken. Hoe zit dat nu? Inderdaad, we zouden eind augustus
vertrekken. Maar eerst waren er visum problemen. Die werden opgelost, maar toen
lag het hele project stil en is er geen werk op het project voor ons.
Ondertussen is er een organisatie waar we al heel lang banden mee hebben, die vraagt om onze hulp. Ook deze organisatie werkt in Namibië. Op 4 plekken in Namibië hebben ze CarePoints (zorgcentra).
Maar ja ons vlot is net gekapseisd, we hebben zelf hulp nodig.
Toch gaan we op hun uitnodiging in en gaan we in gesprek. Naast steun van professionele mensen, zijn er velen die ons steunen met een kaartje, een belletje of een hand op de schouder. Ook het praten vanuit nieuw perspectief helpt. Al was het maar vanwege het vergelijken. Toch willen we het zuiver houden. Want als je weggaat vanwege problemen, neem je die problemen mee. En dat willen we niet. Dus we sluiten het oude zo goed mogelijk af en ondertussen bouwen we aan het nieuwe project, om daar te gaan werken. Wel in Namibië. Andere organisatie. Ook dit heeft consequenties.
Nieuwe werkomgeving, nieuwe mensen, nieuwe visumaanvraag, nieuwe uitdagingen. Tussen deskundigen wordt druk overlegd hoe het nieuwe visum op de snelste manier verkregen moet worden. Ondertussen zorgen wij voor nieuwe gezondheidsverklaringen, nieuwe röntgen foto’s als bewijs dat we geen TBC hebben, nieuwe verklaringen omtrent het gedrag en nieuwe visum aanvraagformulieren. Nieuw zijn ook inentingen, omdat we ook in een heel ander gebied komen te werken dan eerst. Weer heel veel werk om te doen, maar langzaamaan komt alles binnen.
De toezeggingen moet allemaal opnieuw getekend worden. Met alle sponsoren gaan we in gesprek, om duidelijkheid te verschaffen en om de vragen die er zijn naar zo mogelijk te beantwoorden. Voor de sponsoren informatief en voor ons therapeutisch. Het is een heel werk, maar het geeft ook energie.
Vaak wordt de vraag gesteld, .”Wanneer ga je nu echt weg?” Dat geven we zodra we het weten door.
Omdat er uiterste zorgvuldigheid wordt betracht en er nog veel dingen gedaan moeten worden, weten we het nu nog niet. Het streven is om op zijn laatst voor de kerst te vertrekken voor een oriëntatieperiode van een paar maand naar Namibië. Tijdens die oriëntatieperiode hopen we het definitieve visum te verkrijgen.
We gaan langs wonderlijke wegen, maar ook dit mogen we met God doen.
We gaan op pad met Christ’s Hope. www.christshope.nl
Een gift om ons te steunen kunt u overmaken aan Christ’s Hope Nederland:
NL57RABO0326553991 tbv Missie fam. Sikkema
Ondertussen is er een organisatie waar we al heel lang banden mee hebben, die vraagt om onze hulp. Ook deze organisatie werkt in Namibië. Op 4 plekken in Namibië hebben ze CarePoints (zorgcentra).
Maar ja ons vlot is net gekapseisd, we hebben zelf hulp nodig.
Toch gaan we op hun uitnodiging in en gaan we in gesprek. Naast steun van professionele mensen, zijn er velen die ons steunen met een kaartje, een belletje of een hand op de schouder. Ook het praten vanuit nieuw perspectief helpt. Al was het maar vanwege het vergelijken. Toch willen we het zuiver houden. Want als je weggaat vanwege problemen, neem je die problemen mee. En dat willen we niet. Dus we sluiten het oude zo goed mogelijk af en ondertussen bouwen we aan het nieuwe project, om daar te gaan werken. Wel in Namibië. Andere organisatie. Ook dit heeft consequenties.
Nieuwe werkomgeving, nieuwe mensen, nieuwe visumaanvraag, nieuwe uitdagingen. Tussen deskundigen wordt druk overlegd hoe het nieuwe visum op de snelste manier verkregen moet worden. Ondertussen zorgen wij voor nieuwe gezondheidsverklaringen, nieuwe röntgen foto’s als bewijs dat we geen TBC hebben, nieuwe verklaringen omtrent het gedrag en nieuwe visum aanvraagformulieren. Nieuw zijn ook inentingen, omdat we ook in een heel ander gebied komen te werken dan eerst. Weer heel veel werk om te doen, maar langzaamaan komt alles binnen.
De toezeggingen moet allemaal opnieuw getekend worden. Met alle sponsoren gaan we in gesprek, om duidelijkheid te verschaffen en om de vragen die er zijn naar zo mogelijk te beantwoorden. Voor de sponsoren informatief en voor ons therapeutisch. Het is een heel werk, maar het geeft ook energie.
Vaak wordt de vraag gesteld, .”Wanneer ga je nu echt weg?” Dat geven we zodra we het weten door.
Omdat er uiterste zorgvuldigheid wordt betracht en er nog veel dingen gedaan moeten worden, weten we het nu nog niet. Het streven is om op zijn laatst voor de kerst te vertrekken voor een oriëntatieperiode van een paar maand naar Namibië. Tijdens die oriëntatieperiode hopen we het definitieve visum te verkrijgen.
We gaan langs wonderlijke wegen, maar ook dit mogen we met God doen.
We gaan op pad met Christ’s Hope. www.christshope.nl
Een gift om ons te steunen kunt u overmaken aan Christ’s Hope Nederland:
NL57RABO0326553991 tbv Missie fam. Sikkema
 |
| Het is een lange weg, maar: |
 |
| Net als de zon elke dag onstuitbaar opkomt, Gods werk gaat door. |
Reacties
Een reactie posten