Muziek in de oren

Het mag algemeen bekend zijn, dat ik niet zo muzikaal ben. Muziek-kaal noem ik dat gekscherend wel eens. Wat was ik dan ook blij dat, na een zware operatie, de verpleegster mij op mijn vraag tijdens het bijkomen uit de narcose: ‘Kan ik ook piano spelen na deze operatie?”, me antwoordde: “Zeker dat kan!” Toen heb ik geantwoord: “Wat mooi, dat heb ik nog nooit gekund!”
Later bleek tijdens het proberen op het station in Zwolle, dat het spelen op een piano nog erg tegenviel. Ik neem het de verpleegster ook niet kwalijk. Muziek is ten slotte ook niet haar vak!
Maar nu verder over de muziek. Vrijdagmiddag was ik ergens bezig en hoorde getrommel op een Djembé. Dat klinkt best mooi en uitnodigend. Later hoorde ik heldere kinderstemmen, die begeleidt door de trommel aan het zingen waren. De één zong een soort refrein en de anderen herhaalden. Telkens nam een ander de leiding. Het klonk mooi.
Ik werd er door aangetrokken. Ik had echter een klus te doen, dus ik ging door, totdat de muziek me te machtig werd en ik ging kijken en luisteren.
Toen ik dichtbij kwam, werd het ook kijken en genieten. Het ontroerde me. Wat een feest dat zingen, trommelen en dansen. Dit alles rondom een grote tafel. Iedereen deed mee, jong en oud. Omdat ik niet zo muzikaal ben, heb ik het afgeleerd om mee te gaan doen. Snel heb ik een paar plaatjes gemaakt.
Na het zingen sprak één van de mannen met zachte stem: “Sit down around the table”, en iedereen ging zitten. Het vervolg was een gebed en daarna een rustige discussie over een serieus onderwerp.
Wat een feest en rust met elkaar in een vertrouwde omgeving. Dit had ik niet willen missen.
Heb ik dus toch enig gevoel voor muziek! 

Deur inkorten

Zingen en dansen

Serieus gesprek

Reacties