Waar schort het aan?

Een poos terug schreven we over cultuurverschillen. Nu wil ik me wagen aan een poging hier wat meer over te vertellen. Ik laat me raden door iemand die haar leven lang in Afrika heeft gewoond. Want wie ben ik om dit even te verklaren? Stop even!

Dit is niet even te verklaren, hooguit zijn er zaken aan te stippen die kan leiden tot wat meer begrip en erkenning. Dat is wat ik probeer te doen.

De woorden lui en dom klinken soms als het over Afrikanen gaat. Dit zegt meer over degene die het zegt, dan over degene over wie het gezegd wordt.

Als we kijken naar Nederland, hebben we de uitdrukking: Wonen in een hutje op de hei.
Van ouds was dat de plek waar de allerarmsten woonden. Die mensen hadden niks: Geen stroom, geen stromend water, geen comfort, zoals douche en toilet, geen krant of postadres. Elke dag was het overleven tot de volgende. Soms wat seizoenswerk, vaak helemaal niks. (TV, internet, computers, elektrisch koken en wassen is helemaal ver van hun bed.)
Zo is het leven van velen in Namibië. Niks romantisch aan, maar keiharde dagelijkse realiteit. Dagelijks verantwoordelijk voor het overleven van jezelf en je familie.
Tegenwoordig hebben ze, in de regentijd, wel stromend water, lekkend door het dak, of dwars door hun hutje stromend. Ook al geen weelde, maar enkel een extra zorg.
De meeste van de kinderen die onder deze omstandigheden opgroeien hebben de mogelijkheid gehad om tot hun 18^e op school te zitten, maar ook op school is geen sprake van krant, internet en computers. En al zouden ze er iets over leren, er mee omgaan is nog heel iets anders. En ook van ouders, familie en vrienden kunnen ze het niet leren. Ja zelfs al hebben ze de universiteit gehad, dan nog zijn veel dingen totaal vreemd voor ze.
En dan komt het. Ze komen in een andere wereld. Ze krijgen verantwoordelijkheden, moeten werken met computers, werkdruk en deadlines.
Hoe moeten ze hiermee omgaan? Hoe werkt iets? Iemand anders vragen hoe het werkt betekent een afgang in de cultuur. Dus maar door ploeteren, totdat het gaat of niet gaat. Soms lukt het dan wel en heb je geluk. Soms werkt het niet en wordt je er uit geknikkerd.

Weer een desillusie. En wat ga je dan doen? Straatverkoper worden? Of de moed vinden om weer verder te gaan door iets anders op te pakken?

En hoe kom je dan aan werk? Solliciteren? Dat is toch gewoon je CV droppen bij een bedrijf wat personeel vraagt!? Of hoef je niet uit te stijgen boven de 300 anderen die op die baan solliciteren?

Omschakelen van (over)leven bij de dag, ‘struggling for life’, het leven nemen zoals het komt, naar actief op zoek naar goed werk, vooruitkijken en het organiseren daarvan, is een lange, moeilijke weg.

Cyclebreakers zijn het wie dat lukt.

We hopen aan deze omslag een kleine bijdrage te mogen leveren.