Weekendje weg

Toen we nog in Nederland waren hebben we geholpen bij een flinke klus. Degene voor wie we de klus gedaan hebben heeft ons geld gegeven voor Namibië. Maar, het mocht alleen voor leuke dingen gebruikt worden, zoals een paar dagen weg. Het bedrag dat we kregen, krijgen we niet in een weekendje op, maar deze dagen doen we een poging om er iets van te gebruiken.
Omdat we toch 2 weken in Oshikuku zijn en Ruacana niet ver is voor Namibische begrippen, een kleine 150km, zijn we vrijdag vertrokken naar Ruacana.
We hebben daar na diverse vergeefse pogingen een leuke kamer geboekt, zoals achteraf blijkt. We logeren bij Ruacana Guest House. We slapen daar 2 nachten. Ontbijt hebben we er bijgeboekt. Warm eten kunnen we in de Eha-lodge, op anderhalve km afstand, waar we lopend naar toe kunnen.
Is dat niet gevaarlijk in het donker terug lopen? Nee, zeggen ze hier: “Het gevaarlijkst zijn hier al de ezels die midden op de weg lopen”.
Gisteravond was het acclimatiseren en toen op tijd slapen. Vanmorgen heerlijk uitslapen en daarna geld pinnen bij de automaat bij het tankstation. Dat konden we vergeten, want het apparaat accepteerde onze pas niet. Geen nood, het is maar 13 km naar Oshifo, waar een bank is. Daar lukt het wel.
Wij gaan vandaag naar de watervallen van Ruacana, die nu aan het einde van de regentijd enorm veel water voeren.
Op internet vinden we dat de watervallen in niemandsland zijn, dus moeten we eerst door de douane aan de Namibische kant. Oeps, onze paspoorten liggen in Windhoek bij home affairs, voor het stempel van het visum. Geen probleem zegt onze gastvrouw, als je zegt dat je naar de watervallen gaat mag je zo door.
Vanaf het hoogland zien we het stuwmeer voor de watervallen in Angola al liggen. Wow wat enorm groots allemaal. Om het te vinden is niet moeilijk, je volgt gewoon de borden naar ‘Borderpost Ruacana’ en je komt er vanzelf.
Bij de douane maken ze geen problemen. Maar waar zijn de vallen nu? Ze zijn toch 700 meter breed en 120 meter hoog volgens de gegevens? 100 meter rechtdoor is de parkeerplaats. Maar er is nog niks te zien of te horen! Wel als we de auto uitstappen. Een luid gebulder en condens wolken die opstijgen uit de kloof waarin het water zich stort.
Er zijn talloze punten waar je goed zicht hebt op de vallen. Er staat een hek langs de grens met Angola. Dat blijkt later uit een witte grenspaal.
Ondanks onze verwondering over zoveel natuurgeweld, maken we talloze foto’s en wat filmpjes. Iedereen maakt die natuurlijk, maar dit zijn onze eigen foto’s.

Helemaal rechts is de grens met Angola, waar je van boven op de vallen kunt kijken en de brug over de Kunene-rivier in Angola kunt zien.
Meer naar rechts en tegenover de parkeerplaats kijk je recht tegen het vallende water. Hier zien we een prachtige regenboog, als teken van Gods trouw.
Helemaal links kun je met een trap naar beneden. Deze trap is deels scheefgezakt, maar begaanbaar. Wij gaan zo’n 80 meter van de 120 naar beneden, omdat lager gaan inhoudt dat je helemaal nat wordt van het opspattende water. Daar hebben we minder zin in. De volgende keer maar een regencape mee nemen. Op deze hoogte kunnen we mooie plaatjes maken. Wat een natuurgeweld hier in de diepte.
Na een uur gaan we verder, om even te kijken aan de monding van de kloof en de uitstroom van de waterkrachtcentrale van NAM Power.
Er staat een sterke stroming in de Kunene-rivier. Dat willen we ook nog even van hogerop zien. We gaan met de auto de berg op en maken ook vandaar mooie plaatjes.
Stil van verwondering rijden we weer naar Ruacana Guest House, om lekker te genieten van de rust.
Vanavond opschrijven wat we beleefd hebben en er de mooiste foto’s bij zetten.
Wat hebben we heerlijk genoten van deze dag. Dankbaar dat we dit mogen meemaken.