Wild en toch geweldig rustig

Samen hoog in de bergen.

Deze zaterdag mogen we genieten van een mooie dag op Okapuka. Het is net 7 uur geweest als we de auto parkeren bij de Okapuka-ranch. We melden ons en vragen of we de bergwandeling kunnen doen. Geen probleem. We krijgen een nood telefoonnummer mee en kunnen op pad. Bij de auto pakken we de rugzak met 3 liter water, waarvan anderhalf bevroren is.
We kennen de weg en hij is ook aangegeven met witte pijlen. Eerst gaan we een stuk door de vlakte, maar dan wordt het klimmen. Het is licht bewolkt, dus goed wandelweer.

Langzaam maar zeker komen we hoger en hoger. Op den duur zijn we helemaal door bergen ingesloten. Na een stuk over de top van een langgerekte heuvel dalen we af door een rivierdal. Gelijk daarna mogen we weer klimmen. Achterom kijkend kunnen we de afgelegde weg een heel stuk volgen. Wild is er niet veel te zien. Ties ziet met zijn jagersogen een kleine beweging bovenop een heuvel. We wachten geduldig en zien een oryx langzaam vooruit schuifelen.
Aan de andere kant zien we een waterbok over de heuvelkam verdwijnen. Over dezelfde heuvelkam loopt ons pad. Het pad blijft lang op ongeveer dezelfde hoogte.

Aan de andere kant van een dal staan 3 oryxen. Op ons pad komen een paar oryxen op ons toegelopen, maar die slaan 100 meter voor ons af, het dal in. Op een andere plek zien we 5 oryxen waarvan 2 jongen. Wij dalen een lange, steile en stenige helling af. Heel voorzichtig, om niet uit te glijden. Ties zegt: “Stop, recht voor ons”. Van onderen komt hij de berg op, vol aandacht voor het steile pad. Stap voor stap komt hij moeizaam hoger. Wij blijven staan en zien hem komen. Majestueus wijzen zijn horens omhoog. Nog ongeveer 10 meter. Het pad is breed, wij staan aan de kant, hij kan er best langs, maar…
Wij zijn wel mensen en met z’n tweeën.
Het Roodhartebeest ziet ons, schrikt, springt opzij en remt de helling af en verdwijnt in de bosjes. Natuurlijk zien wij hem nergens terug in het oerwoud van bosjes en rotsen. Maar wij hebben hem levensgroot gezien, vlak voor ons. Jammer dat hij bang voor ons was. Toch een unieke ervaring.
Wij lopen verder door het rivierdal, totdat we linksaf weer de berg op moeten. Ook daar loopt op het pad waar we straks omhoog gaan een kudde Roodhartebeesten. Opeens zijn ze weg, onzichtbaar.Wij gaan verder omhoog. Helaas zijn de wolken van vanmorgen helemaal weg en brand de zon op onze huid. Gelukkig hebben we zonnebrand bij ons, wat we meteen gaan gebruiken. Helemaal boven hebben we mooie uitzichten. We maken een aantal selfies en genieten van de vergezichten. Waar we niet blij van worden is de nog bijna lege dam beneden in het dal. Er moet nog heel veel water vallen, wil hij overstromen.
Wij gaan weer naar beneden, richting de dam. Voor de dam loopt een Koedoe-vrouwtje met een jong, die al snel wegduiken als ze ons in de gaten krijgen.
Ruim voor de dam volgen wij het pad naar links, om verderop bij de rivier te komen. Onder de rots in de rivier staat maar weinig water en de stenen zijn rood verkleurd van het ijzeroxide. Omdat de rivier verderop door een nauwe kloof gaat, loopt het pad nog één keer hoog over de berg. Met de brandende zon in de rug gaat dit moeizaam, maar we komen boven.
De zware uitputtende klim waarbij we adem te kort komen, wordt allereerst beloond met het prachtige uitzicht over de vallei. Dan wacht alleen nog de afdaling naar de vallei. We zien vlak bij de dam een kudde Blauwwildebeesten. Even verder hebben we zicht op de Ranch.
Bij de Ranch wacht lekkere cappuccino, een koel zwembad, een heerlijke lunch en nog veel meer. Gewoon een in totaal heerlijke dag, voor prijzen die passen bij vrijwilligers.Later meet ik de afstand na die we gelopen hebben. Volgens de manager van de Ranch is de afstand 6 km. Maar op de kaart op internet meet ik 15 Km. Het laatste lijkt me aannemelijker.