 |
| Dalucia, één van de meest rebelse meiden, ontroerde me bijzonder, door me een speciaal gemaakt doosje te geven en me later als afscheid te omhelzen. |
Dan komen er teams uit Amerika en Duitsland, die Speeltuinen gaan bouwen.
Maanden van voorbereiding gaan er in zitten. Ondertussen zijn we niet bezig met
afscheid nemen.
Als onze verantwoordelijkheid voor het bouwen van de speeltuinen bijna afgelopen is, komt de noodzakelijkheid van afscheid nemen met grote nadruk dichterbij.
Nog een week en dan zijn we in Nederland! Dus moeten we afscheid nemen. Van vrienden, van collega’s, van kinderen, van Namibië. We zullen niet terug komen zoals we nu 19 maanden hebben gewerkt.
In de loop van de week gaan we op verschillende momenten afscheid nemen. Uit eten met verschillende mensen, taart en koeldrank eten met kinderen en collega’s van de CarePoints in Okahandja, Hetzelfde met Collega’s op het Centrum waar we gewoond hebben, stroopwafels uitdelen bij bedrijven waar Ties veel kwam voor materiaal.
En zo vliegt de week voorbij. Ondertussen wordt er een nieuw project gestart waar we materiaal voor hebben overgehouden van een eerdere klus.
Zo vliegt de week voorbij. Soms hebben we last van ontwijkend gedrag. Heen en weer geslingerd tussen de emoties die op de achtergrond toch aanwezig zijn.
Luisterend naar speeches die onvoorbereid worden afgestoken door kinderen, collega’s en vrienden, dring de gedachte naar voren: “Waarom laten we al deze mooie mensen achter? Waarom gaan we terug naar Nederland?”
Ze hebben ons hier nodig en wij kunnen dit en wij willen dit ook wel. Maar ook Nederland roept ons in onze kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden.
Het besluit ligt er en het is volgens plan om deze zomer terug te gaan.
Maar toch komen op de meest onverwachte momenten de tranen in je ogen. Bij Ties op soms heel andere momenten dan bij Joke, maar samen komen we er doorheen.
We krijgen mooie brieven mee, met woorden uit het hart. Collega’s raken in tranen omdat we weggaan.
Blijkbaar hebben we iets goeds achtergelaten in hun hart en leven.
Met vrienden hebben we een diepgaande discussie over het leven in verbondenheid met elkaar, waar het laatste woord nog net over gezegd is.
Bij al deze mooie dingen is het droog houden van je ogen niet noodzakelijk, maar regelmatig onmogelijk.
We laten heel veel achter en hebben veel om naar uit te zien. Samen praten we tijdens een slapeloze nacht door over de gebeurtenissen die ons zo geraakt hebben.
De terugvlucht is net als het leven zelf, ‘vol verrassingen en teleurstellingen’. We kunnen vanuit het vliegtuig nog een blik op Okahandja, ‘ons thuis voor 19 maanden’ werpen. We hebben wel een schermpje voor ons, maar het werkt niet, dus geen entertainment en informatie tijdens de lange vlucht. Doordat het vliegtuig niet vol is, kunnen we toch bij een raam zitten en een blik werpen op Osire, de, overigens helemaal droge, Omatako-dam, Etosha, de Sahara, de Algerijnse kust, de Middellandse zee, de Italiaanse kust en de Alpen. Na aankomst in Frankfurt is het zoeken waar het vliegtuig van Lufthansa, dat ons naar Schiphol moet brengen vertrekt.
Aangekomen bij de juiste plek, bleek dat er een paar honderd mensen voor ons in de rij staan om door de douane te gaan. Eerst zeggen ze dat er 35 minuten vertraging is. Maar steeds wordt het later en we vertrekken niet. Uiteindelijk vertrekken we anderhalf uur te laat. Tijdens de vlucht krijgen we alleen een drankje, terwijl we nog geen avondeten hebben gehad. Net voor 12 uur landen we op Schiphol. Gelukkig hoeven we niet lang te taxiën.
Bij de kofferband hebben we al snel de eerste 2 koffers te pakken. De derde, die we in Windhoek nog hebben bijgeboekt, omdat we toch meer noodzakelijke dingen mee wilden nemen dan gedacht, laat op zich wachten en komt helemaal niet!
Gelukkig hebben we de reçu’s. Bij de klantenservice, waar ik tollend van slaap en hongerig probeer uit te leggen wat er mis is, mag ik een formulier invullen met onze gegevens. Vriendelijk worden we geholpen en we krijgen de contactgegevens om te kunnen kijken hoe ver het onderzoek naar de verdwenen koffer is.
Dan gaan we vlug naar Peter, die al tijden op ons staat te wachten. Ties en Peter willen voor de rit naar huis wat eten. Gelukkig is er nog een fastfood restaurant open.
De rit naar huis gaat vlot. Ons huis ziet er fris en gezellig uit. Om half 3 liggen we in ons eigen bed en slapen zodra we liggen.
Op zaterdagmorgen om 10 uur staan alle kinderen en kleinkinderen die nu in Nederland zijn voor de deur, om samen te ontbijten. Wat een fijne emotie geeft het om weer samen te zijn, samen te praten en samen te lachen. Samen te genieten van de kleinkinderen, die mede dankzij facetime, zo (weer) met ons vertrouwd zijn. Wat een zegeningen deze laatste week.Vol vertrouwen gaan we de toekomst in.
Het lijkt me handig om vanavond vroeg in bed te liggen.
PS: Vanaf Schiphol is net bericht gekomen dat de koffer terecht is en thuis bezorgd zal worden. Wat een service!
Als onze verantwoordelijkheid voor het bouwen van de speeltuinen bijna afgelopen is, komt de noodzakelijkheid van afscheid nemen met grote nadruk dichterbij.
Nog een week en dan zijn we in Nederland! Dus moeten we afscheid nemen. Van vrienden, van collega’s, van kinderen, van Namibië. We zullen niet terug komen zoals we nu 19 maanden hebben gewerkt.
In de loop van de week gaan we op verschillende momenten afscheid nemen. Uit eten met verschillende mensen, taart en koeldrank eten met kinderen en collega’s van de CarePoints in Okahandja, Hetzelfde met Collega’s op het Centrum waar we gewoond hebben, stroopwafels uitdelen bij bedrijven waar Ties veel kwam voor materiaal.
En zo vliegt de week voorbij. Ondertussen wordt er een nieuw project gestart waar we materiaal voor hebben overgehouden van een eerdere klus.
Zo vliegt de week voorbij. Soms hebben we last van ontwijkend gedrag. Heen en weer geslingerd tussen de emoties die op de achtergrond toch aanwezig zijn.
Luisterend naar speeches die onvoorbereid worden afgestoken door kinderen, collega’s en vrienden, dring de gedachte naar voren: “Waarom laten we al deze mooie mensen achter? Waarom gaan we terug naar Nederland?”
Ze hebben ons hier nodig en wij kunnen dit en wij willen dit ook wel. Maar ook Nederland roept ons in onze kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden.
Het besluit ligt er en het is volgens plan om deze zomer terug te gaan.
Maar toch komen op de meest onverwachte momenten de tranen in je ogen. Bij Ties op soms heel andere momenten dan bij Joke, maar samen komen we er doorheen.
We krijgen mooie brieven mee, met woorden uit het hart. Collega’s raken in tranen omdat we weggaan.
Blijkbaar hebben we iets goeds achtergelaten in hun hart en leven.
Met vrienden hebben we een diepgaande discussie over het leven in verbondenheid met elkaar, waar het laatste woord nog net over gezegd is.
Bij al deze mooie dingen is het droog houden van je ogen niet noodzakelijk, maar regelmatig onmogelijk.
We laten heel veel achter en hebben veel om naar uit te zien. Samen praten we tijdens een slapeloze nacht door over de gebeurtenissen die ons zo geraakt hebben.
De terugvlucht is net als het leven zelf, ‘vol verrassingen en teleurstellingen’. We kunnen vanuit het vliegtuig nog een blik op Okahandja, ‘ons thuis voor 19 maanden’ werpen. We hebben wel een schermpje voor ons, maar het werkt niet, dus geen entertainment en informatie tijdens de lange vlucht. Doordat het vliegtuig niet vol is, kunnen we toch bij een raam zitten en een blik werpen op Osire, de, overigens helemaal droge, Omatako-dam, Etosha, de Sahara, de Algerijnse kust, de Middellandse zee, de Italiaanse kust en de Alpen. Na aankomst in Frankfurt is het zoeken waar het vliegtuig van Lufthansa, dat ons naar Schiphol moet brengen vertrekt.
Aangekomen bij de juiste plek, bleek dat er een paar honderd mensen voor ons in de rij staan om door de douane te gaan. Eerst zeggen ze dat er 35 minuten vertraging is. Maar steeds wordt het later en we vertrekken niet. Uiteindelijk vertrekken we anderhalf uur te laat. Tijdens de vlucht krijgen we alleen een drankje, terwijl we nog geen avondeten hebben gehad. Net voor 12 uur landen we op Schiphol. Gelukkig hoeven we niet lang te taxiën.
Bij de kofferband hebben we al snel de eerste 2 koffers te pakken. De derde, die we in Windhoek nog hebben bijgeboekt, omdat we toch meer noodzakelijke dingen mee wilden nemen dan gedacht, laat op zich wachten en komt helemaal niet!
Gelukkig hebben we de reçu’s. Bij de klantenservice, waar ik tollend van slaap en hongerig probeer uit te leggen wat er mis is, mag ik een formulier invullen met onze gegevens. Vriendelijk worden we geholpen en we krijgen de contactgegevens om te kunnen kijken hoe ver het onderzoek naar de verdwenen koffer is.
Dan gaan we vlug naar Peter, die al tijden op ons staat te wachten. Ties en Peter willen voor de rit naar huis wat eten. Gelukkig is er nog een fastfood restaurant open.
De rit naar huis gaat vlot. Ons huis ziet er fris en gezellig uit. Om half 3 liggen we in ons eigen bed en slapen zodra we liggen.
Op zaterdagmorgen om 10 uur staan alle kinderen en kleinkinderen die nu in Nederland zijn voor de deur, om samen te ontbijten. Wat een fijne emotie geeft het om weer samen te zijn, samen te praten en samen te lachen. Samen te genieten van de kleinkinderen, die mede dankzij facetime, zo (weer) met ons vertrouwd zijn. Wat een zegeningen deze laatste week.Vol vertrouwen gaan we de toekomst in.
Het lijkt me handig om vanavond vroeg in bed te liggen.
PS: Vanaf Schiphol is net bericht gekomen dat de koffer terecht is en thuis bezorgd zal worden. Wat een service!
 |
| Bijzonder zelfstandig maken de collega's de constructie waterpas. Ik kan gerust weggaan. |
 |
| 'Aunti Nana' met het door mij gemaakt en gegeven kruisje. |
 |
| Traktatie met Nederlandse kleuren voor het afscheidsfeestje. |
 |
| Dansen en zingen omdat we weg gaan, ze leggen er alle emotie in. |
 |
| De constructie staat bijna, de latten erop en er is een mooie schaduwplek voor auto's. |
 |
| De kaartjes-muur in ons huis in Okahandja, we hebben ze allemaal meegenomen. |
 |
| Terug in Nederland, samen met de twee jongste kleindochters op de trekker. Wat een feest. |
Reacties
Een reactie posten