Hoe kom ik aan de verhalen?

Voorbereiding van een blog vergt soms veel studie.

In een week kun je veel beleven. Soms wil ik elke dag wel een verhaal plaatsen. Maar, ik ben hier niet om als correspondent verhalen op te tekenen. Soms schrijf ik wel 3 verhalen in een week. Waar die blijven? Soms wordt het later geplaatst, maar er zijn ook verhalen die nog steeds ongebruikt op mijn computer staan. Het kan zijn dat het niet meer actueel is, maar het kan ook zijn dat er steeds belangrijker dingen te vertellen zijn.

Dit over het begin van een verhaal. Tijdens het werken komt de kern in me op en op de achtergrond broeit dat een paar dagen. Als het dan tegen het einde van de week loopt, ga ik het op de computer uitwerken. Op zaterdag schaaf ik het nog bij, kijkt Joke er nog even goed naar en dan maak ik het klaar voor plaatsing. Soms volgt uit haar kritische blik op de zaak, dat ik nog meer achtergrond informatie moet verzamelen en/of ruggenspraak met deskundigen moet hebben.
Bij de verdiepingsblogs gaat er vaak meer tijd zitten in de informatie vergaring. Dan duurt het zo een paar weken dat het verhaal klaar is. We hebben hier een aantal mensen wie we regelmatig vragen om eens kritisch naar het verhaal te kijken.
Soms moet er iets bijgeschaafd worden. Vaak is na een gesprek duidelijk wat mijn bedoeling van het verhaal is en of mijn zienswijzen kloppen. Je moet niet vergeten dat de factor taal er altijd tussen zit. Het is een lust om samen aan zo’n verhaal te werken, om voor jezelf en voor de lezer duidelijker te krijgen hoe het werkt. Daardoor krijgt het meer waarde en blijven we uit de buurt van enkel de reisverslagen.
En dan de plaatjes. Soms worden ze bij voorbaat gemaakt, zonder dat er nog maar een verhaal bestaat. Soms ga ik heel bewust even op pad om plaatjes voor dat ene verhaal te maken.
Bij het maken van foto’s ben ik heel voorzichtig. Een dure camera is letterlijk roofgoed. Het is goed gegaan hoor!
Maar toen ik vorige week een foto maakte op de vuilnisbelt, bleek op de terugweg toch mijn telefoon op de vuilnisbelt te zijn achtergebleven. Dus het verhaal van de vuilnisbelt moet nog even wachten.
De kwaliteit van de foto’s zal wel eens minder goed kunnen zijn dan ik wilde. Dat ligt dan niet aan de camera of de fotograaf, maar aan het beschikbaar zijn van de camera en de omstandigheden. Bovendien wil ik niet al te veel tijd besteden aan foto’s maken. Per slot van rekening ben ik hier om te helpen, hoewel ook het optekenen van verhalen en het maken van de plaatjes erbij indirect bijdraagt aan het werk.
De laatste tijd heb ik steeds vaker de eerste foto's als ondersteuning van het verhaal en de laatste foto's als illustratie waar we de afgelopen week mee bezig waren.
Natuurlijk maak ik hierbij afwegingen. Het schrijven van verhalen is mijn uitlaatklep en dat gaat prima. Denk ik en anderen met mij.
Dat er dan ook verhalen ontstaan die niet geschikt zijn voor publicatie, mag duidelijk zijn.
In Namibië heb ik verschillende dagen gewerkt op een boerderij. Een paradijs op aarde. Maar ook in dat paradijs moet hard gewerkt worden en leeft de boer in afhankelijkheid van God. In de eerste plaats ging ik om de boer uit de problemen te helpen met de skills die ik gekregen heb. Maar ook om uit de mond van iemand, van wie de familie al vier generaties in Namibië woont, te horen hoe dingen in elkaar steken. Naast hard werken, hebben we uren naar elkaar geluisterd. De afgelopen tijd hebt u veel kennis van hem kunnen lezen in mijn verhalen. Tussendoor heeft hij iets van het Nederlands geleerd en ik van het Afrikaans. Zo hebben we elkaar verder geholpen.

Met mijn verhalen hoop ik de lezer verder te helpen.

Wat geeft God ons toch veel mogelijkheden.