Verscheurd

Nederlands landschap in Lattrop, met je hoofd nog in Namibië.

Wat heb je verscheurd? Niks, ik voel me alleen verscheurd. En wat doe je dan? Proberen weer heel te worden. En hoe we dat doen? Wat helpt? Zal het weer het oude worden?

We waren gewaarschuwd! Toch zijn we gegaan. Ze hebben gezegd dat we er geschikt voor waren. Dat was denk ik ook zo. Maar ons voorbereiden op alles wat op ons af zou komen was ondoenlijk.
Nu we terug zijn, komt het pas echt op ons af. Wat we daar aangericht hebben, wat we konden doen, welke banden er gegroeid zijn, wat je van hier gemist hebt, wat daar eigenlijk minder leuk was zonder dat je het wist.
Zo gaat er van alles door je heen, is je hoofd met heel veel dingen bezig, droom je over de gekste dingen en kom je erachter dat je dingen onbewust gemist hebt.

Over het groene bos en de hoge bomen hadden we het al. Daar genieten we nog steeds van.
Blijkbaar heeft het oogsten van gedroogd gras iets wat me terug roept naar Namibië. Het wekt emotie en terugverlangen naar Namibië op. Nu heb ik daar ook erg genoten van de vrede en rust die ik ervaren heb bij het werk op de boerderij ‘Graceland’.

Op een vrije middag lekker fietsen geeft een heerlijk gevoel van vrijheid, die we in Namibië lang niet altijd gehad hebben. Daar was niet de mogelijkheid om een eind lekker te fietsen. Daar zaten we op de vrije middag vaak achter de muur van het compound te lezen of een spelletje te doen. Alleen al het verschil in uitzicht vanuit huis is zo groot.

Van de andere kant missen we het geluid van de “transNamib-trein’, zowel het geluid van de motoren als de toeter. We missen het geluid van de lege veewagens die in de avond door een gat in de weg denderen. We missen het kijken naar toeristen, die naar de verkoopstalletjes worden gelokt, waar iedereen hetzelfde voor ‘best price’ verkoopt
Wij missen het effect van het zinnetje: “Ons is nie ’n toerist nie, ons is van Okahandja”! Dan dropen de verkopers af. Wij hadden immers onze vriend, Jack, die veel spullen voor ons gemaakt heeft en waarmee we een goed gesprek konden voeren over meer dan alleen souvenirs. Ook dat missen we.

Natuurlijk missen we het dagelijkse werk, met alles waar we mee bezig waren, de collega’s en hun verhalen. Gewoon de bekende omgeving met gereedschappen en materialen.

Wat ons het meest raakt is het volgende:
Wij zijn vanaf het begin af aan onszelf geweest. We hebben ons best gedaan om te luisteren naar wat er nodig was. We zijn vriendelijk geweest naar de collega’s. We hebben eerlijk spel gespeeld en hebben geen verhalen verzonnen. Het duurde wel een poos voordat we vertrouwen terug kregen. Maar toen dat er was, was het ook goed. We konden goed samenwerken en konden elkaar helpen op vele manieren. Bij het afscheid kregen we zoveel pure verhalen terug, die uit het hart kwamen. Op het moment van afscheid drong het allemaal niet zo tot ons door wat de diepgang van de verhalen. De verhalen die zoveel dieper gingen dan een mooi opgedist verhaal omdat je geen lelijke dingen over een ander zegt. Verhalen die zo werden verteld, zonder dat het op papier stond. Verhalen uit het hart. We hebben hen geraakt, we zijn puur voor hen geweest. Zij hebben ons geraakt met uitspraken als:
“jullie zijn Namibiërs”. en “Jullie horen hier”.

Later als je tot het besef komt van de diepgang van deze uitspraken, bedenk je: “Wat doen we ze aan dat we weggaan!” Eindelijk zijn er mensen die echt helpen, die hun willen en kunnen begrijpen, aan wie ze de waarheid durven vragen en uiten, en dan gaan ze weg. En daar zit je dan, terug in Nederland en op weg om daar weer aan de slag te gaan, terwijl zij jou voor je gevoel zo nodig hebben.
Gewoon door er te zijn, hebben we het meeste kunnen betekenen in Namibië.
Dit alles maakt dat we Namibië zo missen.