Een half jaar weer inwoner van Nederland

Met een mand op je hoofd ben je nog geen Afrikaan, maar nog wel Nederlander?

Een half jaar geleden vlogen we weg uit Namibië. Net voor 12 uur in de nacht waren we weer in Nederland. Ons hoofd zat nog vol met verhalen uit Afrika. Met ons hoofd hart en handen gingen we aan het werk, om ons hier weer te settelen. We kijken terug en vooruit.

Na terugkomst hebben we nog wat verhalen geschreven. Nu kunnen we wat verder terug kijken. Een vraag die regelmatig op ons wordt afgevuurd is de volgende:

‘Zijn jullie al een beetje geland?”

Je kunt ons antwoord zelf wel bedenken als je ons gevolgd hebt. Toch geven we verschillende antwoorden.
Ja we zijn lekker weer in ons eigen huis, heerlijk.

Ja, we genieten van ons werk en doen weer lekker mee.

Nee, je komt nooit terug en er blijft een stuk daar, wat heimwee veroorzaakt.

Nee, dat jachtige gedoe hier, het maakt je helemaal gek.

Ja, we hebben nu hier onze taak en daar gaan we voor.
Het antwoord is dus ja en nee.

En of we misschien nog teruggaan.

Nuchter gezien, is de vraag wat willen we en is de keuze die we dan maken realistisch.
Dan is de uitkomst: “We blijven hier, zetten ons hier in en doen onze winst met hetgeen we daar geleerd hebben.”

Waar we ons hier mee bezig houden? Naast ons werk, op het Zone.College en bij VIAA,wat best veel tijd kost, zijn dat veel dingen.
We zijn bezig om ons hier weer te settelen. Lekker met de kinderen praten of samen dingen doen. Genieten van kleinkinderen. Contacten vernieuwen, ons verdiepen in wat onze familie en vrienden bezighoudt, met hen meeleven en meevoelen.
We hebben ons huis weer ingericht en hebben extra zonnepanelen laten installeren. We hebben een kachel in de kamer geplaatst met echt vuur, waar je zo heerlijk even voor kunt gaan staan als je het koud hebt.
Joke werkt weer in de Fontein en kan weer heerlijk naar de bieb om boeken te halen, die ze lekker in de stoel kan zitten lezen.
Ze maakt fotoboeken over de tijd die we weg waren.
Joke heeft de afgelopen week haar verjaardag mogen vieren in Nederland, wat een verschil met Namibië.

Ties is bezig met de studie om bevoegd ‘groen-docent’ te worden. Dat kost enorm veel van zijn vrije tijd.
Op dinsdag tot half 8 in de avond in Wageningen op school, de avonden en zaterdagen thuis studeren en werken. Heel veel werk met het maken van opdrachten en het bedenken van plannen. De afgelopen week had Ties het eerste tentamen. Het resultaat was ruim voldoende. Pfft, dat lucht op!
Aan het eind van deze week moet hij een groot aantal opdrachten digitaal inleveren. Het meeste werk is daarvoor gedaan. Dat heeft wel de hele kerstvakantie aan tijd gekost, naast alle avonden en zaterdagen.
Gelukkig is er een dag in de week dat er niks hoeft. Dan kan hij lekker ontspannen, naar de kerk gaan, een boek lezen of een spelletje doen met Joke.
Ties is tussendoor soms bezig met een boek met verhalen, die in de blog hebben gestaan en nieuwe verhalen over de tijd dat we ons voorbereiden voor, en in Namibië waren. Natuurlijk komen er ook talloze foto’s in om de verhalen te verduidelijken.
Hoe het kan dat dit allemaal lukt? We zijn gezegende mensen, wat we elke dag weer ervaren. Waarin?
In de mogelijkheid die we krijgen om dit te doen, de ondersteuning vanuit school.

In tijd en hulp van collega’s, die meedenken, dingen uitleggen en faciliteren.
in de ondersteuning van de docenten in Wageningen.
In de medestudenten waarmee een team gevormd wordt.
In de gezondheid die we krijgen en waardoor we geen dagen hoeven te missen.

De afgelopen herfst hebben we ons huis ter beschikking mogen stellen aan een groep mensen die voor een internationale conferentie in Nederland waren. Op die manier konden we gastvrijheid aan anderen betonen.
Ondertussen hebben we regelmatig heimwee naar Namibië, naar de mensen, naar de vrienden, naar de dingen die we deden, naar de kerk, naar het land.
Eerst maar even afstand houden.

Deze maand hebben we een gesprek met Christ’s Hope om over Kenia te gaan praten, want daar willen we de komende zomer naar toe.

Wat we in Kenia gaan doen? Natuurlijk begint het met wilde plannen, die voordat ze al te concreet worden, met realisme moeten worden bijgeschaafd.
Wat we nu denken, is dat we de projecten van Christ’s Hope in Kenia gaan bezoeken. Wat we daar precies gaan doen is nog niet duidelijk. De eerste tas met sportkleding komt deze week binnen, zodat we dat in elk geval mee kunnen nemen.
We willen mensen ontmoeten en spreken die we eerder hebben leren kennen in Nairobi en Kisumu.
We willen een bezoek brengen aan de jongen die mijn naam draagt in Ombey. In Kisumu is er een meisje waarvoor we maandelijks een bijdrage geven om te leven.
Ties is bezig met acties om een paar dagen ergens in een bloemenfarm te kunnen stagelopen.

Tijdens ons verblijf in Kenia willen we een paar weken naar Malawi gaan om daar Anneke en Hartmut te bezoeken.
Verder willen we ook nog een poosje van de mooie natuur en de rust genieten, voordat we het tweede jaar terug in Nederland in gaan.

Maar wat er ook gebeurt, we laten ons leiden en sturen door God die ons richting geeft.